Sieć Badawcza Łukasiewicz – Instytut Chemii Przemysłowej imienia Profesora Ignacego Mościckiego

Budowanie trwałych relacji z sektorem prywatnym przynosi korzyści obu stronom.

Firmy zyskują dostęp do nowoczesnych technologii i przewagę konkurencyjną,

a Instytut – możliwość przetestowania swoich innowacji w realnych warunkach.

Dr inż. Ewa Śmigiera

Izabela Blimel: Pani Dyrektor, proszę opowiedzieć o osiągnięciach Instytutu w dziedzinie chemii przemysłowej?

Dr inż. Ewa Śmigiera, Dyrektor Sieć Badawcza Łukasiewicz – Instytutu Chemii Przemysłowej imienia Profesora Ignacego Mościckiego: Łukasiewicz – Instytut Chemii Przemysłowej ma ponad 100-letnią historię i jest spadkobiercą wielu pokoleń działających w nim naukowców, którzy wnieśli olbrzymi wkład w rozwój polskiego i światowego przemysłu chemicznego. Na opublikowanej w 2022 r. przez redakcję miesięcznika „Przemysł Chemiczny” liście 10 największych międzynarodowych sukcesów polskiej chemii przemysłowej aż 4 to osiągnięcia naszego Instytutu. Jest wśród nich katalizator do syntezy kauczuku erytrenowego z etanolu rolniczego (W. Szukiewicz, 1936 r.), wytwarzanie cykloheksanonu z benzenu (S. Ciborowski, 1958 r.), silikonowy elastomer lepkosprężysty (J. Maciejewski, 1986 r.) i polimeryzacja trioksanu do polioksymetylenu (J. Stasiński, 1990 r.). W Instytucie działali również wybitni chemicy-menadżerowie, którzy dbali o jego rozwój i powiazania z przemysłem. To jego założyciel prof. dr Ignacy Mościcki (1922-1926), a później m.in. prof. dr inż. Edward Grzywa (1978-1980, 1988-1990), dr inż. Jerzy Kopytowski (1980-1985) i mój poprzednik dr inż. Paweł Bielski (2016-marzec 2024), który wyprowadził Instytut z kryzysu finansowego i organizacyjnego, w jaki Instytut popadł w latach transformacji gospodarczej oraz zainicjował ambitne działania rozwojowe związane z odbudową polskiej chemii i farmacji poprzez rewitalizację „Kampusu Mościcki” (więcej https://ichp.lukasiewicz.gov.pl/kampus-moscicki/). Po zmianach organizacyjnych w latach siedemdziesiątych obszar działalności instytutu obejmował syntezę organiczną, chemię analityczna, inżynierię chemiczną i projektowanie, ochronę przed korozją, katalizę i katalizatory, tworzywa sztuczne, elektrochemię oraz chemię gospodarczą, a ostatnio powiększył się o farmaceutyki i biotechnologię po konsolidacji w 2020 roku z Łukasiewicz – Instytutem Farmaceutycznym i Łukasiewicz – Instytutem Biotechnologii i Antybiotyków.  Również w tych obszarach instytut może pochwalić się istotnymi osiągnięciami. Krokiem milowym w obszarze farmacji było wdrożenie do produkcji – w latach dziewięćdziesiątych – preparatu przeciwbiałaczkowego BIODRIBIN® na bazie kladrybiny wyprodukowanej w Instytucie, a w 2000 r. wdrożono w BIOTON S.A. autorską technologię wytwarzania substancji insuliny ludzkiej oraz jej form gotowych serii GENSULIN®. Jest To pierwszy polski lek wytwarzany metodą inżynierii genetycznej. Niestety, w ostatnim 30-leciu zauważalny jest wyraźny spadek liczby wdrożeń spowodowany wieloma czynnikami ekonomicznymi, regulacyjnymi i technologicznymi. Aby odwrócić ten trend, konieczne jest zwiększenie nakładów na badania i rozwój, wsparcie dla innowacji, promowanie współpracy pomiędzy instytucjami naukowymi a przemysłem oraz stworzenie korzystniejszych warunków  dla transferu technologii.

I.B.: Czy może Pani przybliżyć najciekawsze projekty badawcze realizowane we współpracy z przemysłem i na rzecz gospodarki oraz społeczeństwa?

E.Ś.: Misją Instytutu jest wspieranie polskich przedsiębiorców w zakresie generowania i implementacji nowoczesnych rozwiązań technologicznych na rzecz podniesienia poziomu konkurencyjności polskiej gospodarki w obszarach działania Instytutu i temu podporządkowane są realizowane projekty badawcze. Angażujemy się w wiele strategicznych przedsięwzięć, które mają istotny wpływ na rozwój gospodarki, promują zrównoważony rozwój i przyczyniają się do wzrostu konkurencyjności naszych partnerów biznesowych. Ze względu na tajemnicę handlową nie mogę za wiele powiedzieć o realizowanych pracach, niemniej dobrym przykładem może tu być projekt dotyczący wytwarzania biopaliwa HVO (Hydrogenated Vegetable Oil) z wykorzystaniem takich surowców, jak olej rzepakowy, olej rybny i odpadowe oleje posmażalnicze, zrealizowany dla potrzeb koncernu Orlen S.A. Został on doprowadzony do skali pilotowej w CBR Orlenu w Płocku i na ostatniej konferencji „Od próbówki do technologii” (Orlen, Płock, 24-25 października 2024 r.) przedstawione zostały pomyślne wyniki działania Instytutu w triadzie: nauka-projektowanie-przemysł. Dzięki  współpracy Instytutu, biura projektowego i zakładu przemysłowego projekt jest już gotowy do komercjalizacji w skali wielkoprzemysłowej. Innym ciekawym perspektywicznym projektem jest polsko-niemiecki projekt MicroSafeCoatings, którego celem jest opracowanie nowych antymikrobowych zabezpieczeń proszkowych dla materiałów kompozytowych. To projekt realizowany w ramach finansowania przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju (NCBR) Inicjatywy CORNET.przez  konsorcjum w skład którego wchodzą, oprócz Instytutu: Polskie Stowarzyszenie Korozyjne – Lider, Łukasiewicz – IMPiB, Instytut Badawczy Dróg i Mostów, Politechnika Rzeszowska im. Ignacego Łukasiewicza, Fraunhofer Institute for Manufacturing Engineering and Automation (Stuttgart) oraz Stowarzyszenie Forschungsgesellschaft für Pigmente und Lacke e.V. Obecnie do zabezpieczania antymikrobowego farb proszkowych stosowane jest najczęściej srebro, również w postaci nanocząstek. Wykazuje ono wysoką aktywność przeciwko wirusom, bakteriom i pleśniom, jednak z uwagi na szerokie stosowanie m.in. w kosmetykach, środkach czystości, farbach, tkaninach i opakowaniach występuje narastający problem bioakumulacji srebra w środowisku i organizmach żywych. Nanocząstki srebra gromadzące się w organach wewnętrznych człowieka mogą wykazywać różnego rodzaju działanie toksyczne. Stąd istnieje potrzeba zastąpienia srebra w powłokach przeciwdrobnoustrojowych bezpieczniejszymi dla ekosystemu i zdrowia człowieka zamiennikami. W projekcie MicroSafeCoatings jako substancje o działaniu antymikrobowym będą zastosowane naturalne substancje o właściwościach biobójczych oraz nietoksyczne dodatki nanostrukturalne kontrolujące uwalnianie czynnika przeciwdrobnoustrojowego. Nietrudno wyobrazić sobie znaczenie tego projektu i rozwiązań jakie zostaną wypracowane.

Kolejnym z interesujących projektów jest projekt MODULAR zrealizowany w konsorcjum z Politechniką Warszawską oraz Modular System Spółka z o.o. którego celem jest opracowanie nowych lub modyfikacja już istniejących elementów konstrukcyjnych budynków modułowych – prefabrykowane przegrody budowlane oraz konstrukcje nośne, pod kątem poprawy właściwości izolacyjnych, odporności na czynniki biologiczne – grzyby, pleśnie, porosty itp., ograniczenia palności tych materiałów. Wyniki zostaną wdrożone w działalności gospodarczej przedsiębiorcy. 

Bardzo ciekawym projektem zrealizowanym ostatnio przez Łukasiewicz – IChP i finansowanym z dotacji celowych Prezesa Centrum Łukasiewicz jest projekt BIOBAKCIR dotyczący opracowania, w procesie biotechnologicznym, innowacyjnej technologii otrzymywania biopolimerów z grupy polihydroksyalkanianów (PHA), całkowicie biodegradowalnych, biokompatybilnych z odpadowych źródeł węgla. Projekt spełnia założenia zrównoważonego rozwoju i  wpasowuje się w cele gospodarki w obiegu zamkniętym a otrzymany P3HB może znaleźć zastosowanie zarówno w przemyśle opakowaniowym, budowlanym a także farmaceutycznym i medycznym.Naszym najnowszym i ambitnym projektem badawczym o wartości 38,8 mln zł i dofinansowaniu w wysokości 20,4 mln zł (umowa z NCBR została podpisana 9 grudnia 2024 r.) jest „Opracowanie innowacyjnej technologii wytwarzania produktu leczniczego stosowanego w leczeniu stwardnienia rozsianego”. W naszych laboratoriach powstanie tańszy i skuteczny lek generyczny na bazie kladrybiny. 

Naszą przewagą rynkową jest fakt, że mamy wieloletnie doświadczenie w syntezie substancji czynnych, w tym w produkcji kladrybiny którą obecnie skutecznie wykorzystujemy do produkcji leku Biodribin®, z powodzeniem stosowanego w terapii onkologicznej, a którą planujemy użyć do wytworzenia tabletek stosowanych w leczeniu rzutowej postaci stwardnienia rozsianego o dużej aktywności. Łukasiewicz – IChP jest jedynym polskim wytwórcą substancji czynnej kladrybina, otrzymywanej w oparciu o własną technologię oraz know-how i produkowaną we własnych laboratoriach. Pozwala to na uniezależnienie całego procesu od zmieniającego się otoczenia zewnętrznego (np. zewnętrznych producentów substancji czynnych). Szacuje się, że na całym świecie żyje 2,8 mln osób chorych na stwardnienie rozsiane. Według danych Ministerstwa Zdrowia w Polsce w 2012 liczba chorych wynosiła 16,44/10 tys. populacji, a w 2021 już prawie dwa razy więcej. Rozwój medycyny oraz zwiększony dostęp do leczenia sprawiły, że postęp choroby może być znacznie spowolniony, a pacjenci mogą prowadzić niemal w pełni normalne i aktywne życie. Obecnie na rynku dostępny jest tylko jeden preparat doustny zawierający kladrybinę, który objęty jest ochroną patentową w zakresie formy leku i schematu dawkowania. Brak konkurencji powoduje, że cena tego leku jest bardzo wysoka (nawet kilka tysięcy złotych za jedną tabletkę), przez co dostępność produktu dla pacjentów jest w sposób znaczący ograniczona. Wprowadzenie na rynek, opracowanego w ramach projektu realizowanego przez Łukasiewicz – IChP, produktu leczniczego, stosowanego w leczeniu stwardnienia rozsianego, znacząco wpłynie na kształt tego segmentu rynkowego. 

I.B.: W jaki sposób Instytut wspiera rozwój zrównoważonych technologii chemicznych?

E. Ś.: To bardzo trafne pytanie! Kraje wysoko uprzemysłowione dojrzały już do tego by zatroszczyć się przyszłość następnych pokoleń. W światowym przemyśle chemicznym już od kilku lat realizowany jest program Chemia 4.0, w którym kluczową rolę odgrywa gospodarka obiegu zamkniętego, zrównoważony (racjonalny) rozwój (Sustainable Growth) oraz cyfryzacja procesów przemysłowych. Polski przemysł chemiczny jest  jeszcze na etapie wdrażania poprzedniego programu Chemia 3.0, ale nasz instytut jako ośrodek badawczy zobowiązany jest nie tylko śledzić trendy rozwoju światowego przemysłu, ale wręcz je wyprzedzać. Chemia 4.0 to nie tylko tradycyjny recykling odpadów, ale również ich zaawansowane wykorzystanie, obejmujące: wytwarzanie wodoru i metanolu za pomocą technologii pirolizy i zgazowania,

produkcję metanu w procesach biogazowych, wytwarzanie etanolu, furanu i jego pochodnych w drodze fermentacji bioodpadów. Dalsza obróbka tych surowców umożliwia przekształcanie ich w produkty o wysokiej wartości dodanej. Kluczowe technologie wspierające rozwój Chemii 4.0 obejmują m.in. zrównoważony rozwój i biotechnologię, selektywne katalizatory (w tym biokatalizatory i elektrokatalizatory), energooszczędne reaktory chemiczne, w szczególności strumieniowe (flow chemistry) i plazmowe, ogniwa paliwowe. Instytut traktuje rozwój zrównoważonych technologii chemicznych jako jeden z filarów swojej  działalności w ramach zdefiniowanego Celu strategicznego (1 z 2) Instytut planuje „Być liderem (wiodącym Instytutem),…zdolnym do konkurowania na rynku, w zakresie innowacyjnych rozwiązań dla przemysłu w obszarze zrównoważonej gospodarki i energii” poprzez koncentrowanie się na rozwijaniu technologii w zakresie otrzymywania, modyfikacji i przetwórstwa polimerów syntetycznych i naturalnych oraz aktywnym uczestniczeniu w rozwoju niskoemisyjnych technologii, technologii wykorzystujących surowce ze źródeł odnawialnych oraz technologii zmierzających do wydajnego wykorzystania energii w procesach chemicznych (Zielona Chemia). Tej tematyce będzie poświęcone jedno z trzech nowych centrów badawczo-wdrożeniowych, powstających w Instytucie w ramach tworzonego, ze środków Krajowego Planu Odbudowy, „Kampusu Mościcki”. Będzie to Centrum Rozwoju Technologii Niskoemisyjnych (CeTeN), w którym będziemy pracować nad nowoczesnymi procesami chemicznymi, które minimalizują emisje przemysłowe i  wykorzystują surowce wtórne w miejsce konwencjonalnych surowców petrochemicznych. Co więcej, zamierzamy wspierać ideę gospodarki obiegu zamkniętego, pracując nad technologiami recyklingu i upcyklingu odpadów chemicznych. W ostatnich latach opracowaliśmy technologie recyklingu poliuretanów i PET, które pozwalają na uzyskanie wysokiej jakości materiałów do dalszego przetwarzania. Poliole otrzymywane z recyklatu PET znajdują zastosowanie w produkcji bardziej ekologicznych pianek poliuretanowych. Instytut opracowuje także zrównoważone materiały, takie jak biodegradowalne polimery i powłoki antykorozyjne oparte na surowcach naturalnych. Jednym z ciekawych projektów jest zastosowanie odpadowych lignin w tworzeniu biokompozytów, które mogą być wykorzystywane w przemyśle opakowaniowym i budowlanym.

I.B.: Jakie są największe wyzwania w dziedzinie komercjalizacji wyników badań?

E. Ś.: Komercjalizacja wyników badań to kluczowe wyzwanie stojące przed każdym instytutem badawczym, w tym także przed Łukasiewicz – IChP i całą Siecią Badawczą Łukasiewicz. Aby nasze innowacje mogły znaleźć zastosowanie w przemyśle i życiu codziennym, musimy pokonać kilka znaczących barier. Badania naukowe, szczególnie w chemii, często koncentrują się na przełomowych technologiach, które w laboratorium działają znakomicie, ale ich praktyczne zastosowanie w skali przemysłowej bywa trudne. Wyzwaniem jest zrozumienie i zaspokojenie rzeczywistych potrzeb przemysłu. Bez tego ryzykujemy, że nasze innowacje pozostaną na półce. Komercjalizacja wyników badań w praktyce przemysłowej wymaga jednak znacznych środków finansowych i ich pozyskiwanie w obecnej rzeczywistości wymaga wielkiego wysiłku i przekonania potencjalnych inwestorów do celowości ponoszenia nakładów. Dużym wyzwaniem w zakresie wdrażania innowacyjnych rozwiązań są regulacje prawne i środowiskowe. Przemysł chemiczny podlega ścisłym regulacjom związanym z bezpieczeństwem, toksycznością, wpływem na środowisko (np. REACH) a uzyskanie zezwoleń i certyfikacji wymaga czasu, nakładów finansowych i dostosowania procesów produkcyjnych do wymagań prawnych. Równie istotnym wyzwaniem jest zrównoważony rozwój i presja na innowacje ekologiczne w szczególności rosnące wymagania dotyczące redukcji emisji CO₂, wykorzystywania surowców odnawialnych i minimalizacji odpadów.  Inwestycje w zielone technologie mogą być kosztowne i wymagają długiego okresu zwrotu co również może stanowić dużą barierę w komercjalizacji. Nie bez znaczenia jest także kosztowny i czasochłonny proces uzyskiwania patentu i ochrona własności intelektualnej. Istnieje ryzyko naruszeń patentów przez podmioty trzecie, co wymaga prowadzenia czasochłonnych postępowań prawnych. Naukowcy często koncentrują się na badaniach, a przedsiębiorcom zależy na szybkim zysku, co w przypadku technologii chemicznych jest dużym wyzwaniem. Brakuje ekspertów, którzy łączyliby te dwa światy – osób rozumiejących zarówno technologię, jak i biznes. Właśnie dlatego w Sieci Badawczej Łukasiewicz powstają zespoły transferu technologii, które aktywnie pracują z przemysłem a dodatkowo szczególną uwagę przywiązujemy do tego aby w naszym Instytucie  naukowcy nabywali unikatowe kompetencje dzięki którym potrafią, jednocześnie z aspektami naukowymi, odpowiadać na praktyczne potrzeby firm przez co niwelują się różnice w celach nauki i biznesu ułatwiając komercjalizację. Aby sprostać tym wyzwaniom, konieczne jest tworzenie partnerstw, inwestowanie w innowacje oraz efektywne zarządzanie procesami badawczo-rozwojowymi i wdrożeniowymi.

I.B.: Jak Instytut postrzega rolę współpracy z sektorem prywatnym w kontekście innowacji chemicznych?

E. Ś.: Polski przemysł chemiczny jest w dużej mierze własnością Skarbu Państwa a podejmowane tam decyzje badawcze i inwestycyjne (również w zakresie modernizacji produkcji) są długotrwałe i wymagają wielu zgód korporacyjnych. Instytut ma duże doświadczenie i nawiązane dobre relacje z chemicznymi spółkami Skarbu Państwa na rzecz których od lat skutecznie realizuje projekty B+R. Współpraca z sektorem prywatnym wydaje się  łatwiejsza, gdyż wystarczy tu zaoferować opłacalną technologię, aby zainteresować nią inwestora ale barierą jest tu ograniczona dostępność kapitału na B+R i ukierunkowanie na pozyskiwanie dotacji celem sfinansowania innowacji i wdrożenia. Niemniej  Instytut postrzega tę współpracę jako „symbiozę” nauki i biznesu. Każdy wnosi coś, czego druga strona nie ma: my dostarczamy  rozwiązania naukowe, a sektor prywatny doświadczenie rynkowe i infrastrukturę wdrożeniową. Dzięki współpracy z firmami możemy szybciej i skuteczniej wdrażać  innowacje, gdyż firmy  dostarczają bezcenną wiedzę praktyczną o tym jak dostosować technologię do skali produkcyjnej lub specyficznych wymagań rynku. Współpraca z przedsiębiorstwami pozwala  kierować badania w stronę rozwiązań, które posiadają realny potencjał aplikacyjny. Mamy na swoim koncie wiele ciekawych przykładów współpracy, zarówno tych o których wspominałam już wcześniej, ale też np. w zakresie opracowania biodegradowalnego opakowania o przedłużonej trwałości, będącego odpowiedzią na rosnące zapotrzebowanie na ekologiczne alternatywy w branży FMCG (Fast-Moving Consumer Goods) czy linii kosmetyków wspierających kondycję skóry po zabiegach chirurgicznych do stosowania łącznie z gorsetem lateksowym z drzewa kauczukowego. Budowanie trwałych relacji z sektorem prywatnym przynosi korzyści obu stronom. Firmy zyskują dostęp do nowoczesnych technologii i przewagę konkurencyjną, a Instytut – możliwość przetestowania swoich innowacji w realnych warunkach. Współpraca nauki i biznesu to także impuls dla rozwoju lokalnej gospodarki. Wspólne projekty tworzą miejsca pracy, wspierają rozwój małych i średnich przedsiębiorstw oraz zwiększają konkurencyjność polskiego przemysłu chemicznego na arenie międzynarodowej. Nie można zapominać, że przemysł chemiczny działa w środowisku silnej konkurencji dlatego też, nie do przecenienia w branży chemicznej jest rola B+R i podmiotów takich jak nasz Instytut (również z uwagi na brak odpowiednich działów B+R „in-house” w MŚP) które mogą dostarczać innowacyjne produkty i technologie.

I.B.: Jakie wyzwania stoją przed Instytutem na najbliższe lata?

E. Ś.: Dziś Instytut stoi przed wielkim wyzwaniem jakim jest tworzony, a w zasadzie rewitalizowany, ze środków Krajowego Planu Odbudowy i Zwiększenia Odporności „Kampus Mościcki”na ulicy Rydygiera w Warszawie. To przełomowy krok, ogromna szansa i skokowy wzrost naszych możliwości, nieporównywalny z dotychczas realizowanymi inwestycjami. Mamy ambicje aby przedsięwzięcie o wartości blisko 240 mln zł stało się impulsem do dalszego rozwoju polskich innowacji i odbudowy krajowego przemysłu chemicznego i farmaceutycznego. Projekt „Kampus Mościcki” zakłada utworzenie trzech zaawansowanych centrów badawczo-wdrożeniowych: Centrum Rozwoju Technologii Niskoemisyjnych (CeTeN) i Centrum Rozwoju Produktów Farmaceutycznych i Pokrewnych (CeProFarm) oraz Centrum Technologii Wytwarzania API (CeTeAPI)) w których powstanie 7 unikatowych laboratoriów. W ramach centrów będą działały następujące Laboratoria: Laboratorium Procesów Wodorowych, specjalizujące się w badaniach technologii związanych z niskoemisyjną energią (np. OZE), w których wodór z elektrolizy będzie wykorzystywany jako nośnik energii również dla ogniw paliwowych, Laboratorium Zrównoważonych Technologii Polimerowych, będzie prowadzić i wspierające zrównoważony rozwój badania nad polimerami w całym ich cyklu życia (zrównoważone procesy ich wytwarzania i modyfikacji, optymalne wykorzystanie i ponowne użycie, , Laboratorium Skalowania Procesów Chemicznych, zajmujące się testowaniem skalowalności niskoemisyjnych technologii, dzięki wykorzystaniu symulacji procesów chemicznych i sztucznej inteligencji, Laboratorium Biotechnologii Przemysłowej, zajmujące się rozwojem przyjaznych środowisku procesów technologicznych, opartych na enzymach i mikroorganizmach, które będą wykorzystywać surowce odpadowe, Laboratorium Chemii Leków i Produktów Pokrewnych, wyspecjalizowane w opracowaniu technologii produkcji substancji czynnych, leków oraz produktów pokrewnych, takich jak suplementy diety, wyroby medyczne i kosmetyki, Laboratorium Analityki Farmaceutycznej, prowadzące kompleksowe badania analityczne i mikrobiologiczne i wreszcie Laboratorium Wytwarzania API (Active Pharmaceutical Ingredient), stanowiące zaplecze do realizacji badań i prac rozwojowych w produkcji API w skali półtechnicznej, w warunkach spełniających bardzo rygorystyczne normy. Duże nadzieje wiążemy z tym ostatnim Laboratorium, gdyż dzięki niemu w ramach Instytutu powstanie pierwszy w Polsce CDMO (Contract Development and Manufacturing Organization), w którym na wzór amerykański będą opracowywane i wytwarzane produkty o bardzo dużej wartości dodanej, stanowiące podstawę działalności nowoczesnego przemysłu farmaceutycznego.

 Instytut może pochwalić się osiągnieciami w tym zakresie, gdyż jest certyfikowanym (system GMP, certyfikaty CEP) wytwórcą 10 API w stałym cyklu wytwarzania. Ponadto 10 kolejnych API jest gotowych do uruchomienia produkcji, a dalsze 19 API jest w trakcie przygotowywania do komercjalizacji. Każde z nowopowstałych centrów badawczych Kampusu Mościcki będzie dysponować (i) pełnym cyklem badawczo-wdrożeniowym, począwszy od badań podstawowych, poprzez prace rozwojowe, do w pełni dojrzałych rozwiązań technologicznych na poziomie TRL 9 (Technology Readiness Level), oznaczającym gotowość do wdrożenia do praktyki przemysłowej, (ii) unikatową aparaturą badawczą umożliwiającą realizację dużych zintegrowanych, projektów w ramach współpracy z krajowym i zagranicznym przemysłem chemicznym, farmaceutycznym i biotechnologicznym, a także z branżą przetwórstwa tworzyw sztucznych i recyklingu odpadów, i wreszcie (iii) wysoko wyspecjalizowanym personelem, dysponującym doświadczeniem i kompetencjami w dziedzinie badań i rozwoju, popartymi licznymi oryginalnymi opracowaniami technologicznymi zastosowanymi na skalę przemysłową w kraju i za granicą. Spójność kompetencyjna i infrastrukturalna „Kampusu Mościcki” będzie unikatowa w skali kraju, porównywalna jedynie z możliwościami dużych koncernów branży chemicznej lub farmaceutycznej. W przeciwieństwie do nich jednak oferta Instytutu będzie szeroko dostępna dla wszystkich zainteresowanych dużych i małych firm, a nowe laboratoria będą oferowały swoje usługi wszystkim zainteresowanym podmiotom, zacieśniając tym samym współpracę Instytutu zarówno z sektorem nauki i przemysłem. Czasu jest mało, gdyż zakończenie prac planujemy na koniec 2025 r. 

Rozwój przemysłu chemicznego, stanowiącego nieodzowny fundament współczesnej gospodarki, będąc nie tylko dostawcą surowców, ale również strategicznym partnerem w tworzeniu wartości na każdym etapie łańcucha dostaw, jest dziś burzliwy i trudno przewidywać jakie wyzwania staną jeszcze przed Instytutem w najbliższej przyszłości. W obliczu dynamicznie zmieniającej się sytuacji geopolitycznej, technologicznej i środowiskowej, branża chemiczna stoi przed szeregiem wyzwań i musi nieustannie adaptować się do zmieniających się oczekiwań rynkowych, regulacji środowiskowych oraz postępów w nauce i technologii, które z kolei otwierają nowe możliwości i szanse dla Instytutu.  Dlatego też dynamicznie się rozwijamy i chcemy być przygotowani aby tym wyzwaniom sprostać. 

I.B.: Dziękuję za rozmowę i życzę realizacji planów. 

Łukasiewicz – Instytut Chemii Przemysłowej

Dr inż. Ewa Śmigiera – absolwentka Wydziału Inżynierii Chemicznej i Procesowej Politechniki Warszawskiej (1998 r.). W 2021 r. ukończyła studia MBA Finance & Technology, w 2023 r. POST MBA Digital Transformation a w 2024 studium – Akademia Psychologii Przywództwa w Szkole Biznesu Politechniki Warszawskiej. W 2013 roku ukończyła studia podyplomowe Zarządzanie Projektami w Wyższej Szkole Ekologii i Innowacji w Lublinie. W 2007 r. uzyskała stopień doktora nauk technicznych w Instytucie Chemii Przemysłowej. 

Od 1998 r. zatrudniona w Sieć Badawcza Łukasiewicz – Instytucie Chemii Przemysłowej imienia Profesora Ignacego Mościckiego w Warszawie (poprzednio Instytut Chemii Przemysłowej) przechodząc wszystkie szczeble zawodowe, począwszy od specjalisty, pracownika naukowego po funkcje menadżerskie. W latach 2015-2016 była Prezesem Zarządu ChemSpin sp. z o.o., powołanej przez Łukasiewicz – IChP (100% udziałów) do komercjalizacji wyników badań powstałych w Instytucie. W latach 2017-2018 pełniła funkcję Kierownika Biura Transferu Technologii w Łukasiewicz – IChP. Od 2017 r. do VI. 2024 była członkiem (ostatnio przewodniczącą) Rady Nadzorczej Silikony Polskie sp. z o.o., której współwłaścicielem jest Łukasiewicz – IChP. Od 2019 do 2024 r. była przedstawicielem Ministra ds. nauki w Radzie Naukowej Instytutu Technologii Paliw i Energii (poprzednio IChPW), od 2023 r. jestprzedstawicielem Łukasiewicz – IChP w Radzie Pracodawców (kierunek chemia) w Wyższej Szkole Inżynierii i Zdrowia w Warszawie a w 2024 roku została członkiem Rady Polskiej Izby Przemysłu Chemicznego oraz Kolegium Doradców działającym przy Prezesie Centrum Łukasiewicz. W styczniu 2018 r. została powołana na Zastępcę Dyrektora ds. Badawczych i Komercjalizacji w Łukasiewicz – IChP i była odpowiedzialna za zarządzanie Departamentem Badawczym (obszar chemia, biotechnologia, farmacja) oraz Departamentem Komercjalizacji i Transferu Technologii. 15 maja 2024 r. decyzją Prezesa Centrum Łukasiewicz powołana na stanowisko Dyrektora Łukasiewicz – Instytutu Chemii Przemysłowej.